Rozdział XVIII

Niall nie mógł spać, z każdym zamknięciem oczy widział swoją dziewczynę w dość nieprzyjemnej sytuacji. Westchnął i poirytowany otworzył oczy, spoglądając na biały sufit. Nie wiedział, co myśleć. Powinien z nią porozmawiać? A może poczekać na rozwój wydarzeń?

Uderzył pięścią w pościel, przecież nie mógł czekać, na to mogło nie być czasu. Wyciągnął zza głowy poduszkę i przycisnął ją sobie do twarzy. Tak bardzo chciał znać odpowiedz na pytanie przewijające się w jego głowie jak taśma. Było to nie do zniesienia.

Wyciągnął rękę wymacując po ciemku telefon i odblokował, sprawdzając, która jest godzina. Piąta. Podniósł się z łóżka, nie było sensu leżeć dalej skoro i tak nie zmrużyłby już dziś oka. Ruszył do łazienki z zamiarem szybkiego, orzeźwiającego prysznica, a następnie zszedł zrobić sobie śniadanie.

Z racji, że Horana apetyt, często był jak połączenie kilku, w mgnieniu oka na talerzu pojawiło się z siedem skibek obłożonym szynką i żółtym serem. Przegryzał to powoli popijając ciepłą herbatę, momentami wyrywając sobie prawie włosy z bezsilności.  

„Zabić” – słowo w jego umyśle, trwało. Odbijało się echem od wszystkich innych i było gorsze niż trucizna. Przełknął z ledwością ostatni kęs i niechętnie spojrzał na zegar, który wskazywał już powoli godzinę siódmą. Westchnął wkładając naczynia do zmywarki i włączając dzięki swojej mocy wodę umył kubek. Nie miał siły, czuł się z nich wypruty, a myśli nie pomagały mu przebudzić się dzisiejszego dnia.

Podskoczył przestraszony, gdy rozniósł się dźwięk dzwonka. Doczłapał się do drzwi i otworzył.

Zamarł, kiedy stanęła przed nim Ally. Jej niebieskie oczy uważnie śledziły jego twarz, jakby próbowała wyczytać, czy chłopak czegoś się domyśla. Niall poczuł ukłucie, zacisnął wargi by, chociaż spróbować, myśli do kupy i ogarnąć się.

Na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech, zaprosił ją do środka gestem ręki i na jej chłodnym policzku zostawił całusa. Al zarumieniła się nieznacznie wchodząc do kuchni i zdejmując swoje buty.

- Jadłeś śniadanie? – zapytała zwyczajnie opierając się o blat stołu. Niall usiadł na krześle, bacznie obserwując ją. Wydawała się całkiem normalna, radosna, uśmiechnięta, szczęśliwa i zapatrzona w niego jak w obrazek.

- Tak, a ty? Może coś chcesz? – zapytał, wstając od stołu, wyciągając kubek do herbaty niby to od niechcenia trącił dłonią w jej, a zielone i przejrzyste promyki rozproszyły się po ich ciele. Als, nie zauważyła tego, Niall zmarszczył tylko brwi wkładając saszetkę do środka. Przecież ich iskry nigdy nie miały kolorów, przynajmniej oddzielnych. To tak jakby ktoś rozłączył ich i tylko w pewnym stopniu ich zakochanie, zauroczenie zostało między nimi.

Summer odwróciła się w drugą stronę, mrucząc coś niezrozumiałego pod nosem. Swoje dłonie spróbowała ulokować pod poduszką, która była tak strasznie oporna i ciężka. Kiedy opuszki jej palców musnęły coś bardzo ciepłego, otworzyła oczy i podniosła głowę. Harry z szerokim, zadziornym uśmiechem na ustach wpatrywał się w jej twarz, próbując zapamiętać ten poranek na zawsze. Su jeszcze przez chwilę w zdziwieniu wpatrywała się w jego kocie oczy, a gdy poczuła jak jej policzki płoną, zakryła się pod kołdrą, kładąc głowę tam gdzie wcześniej. Klatka piersiowa Stylesa, była wygodna i zadrżała, kiedy chłopak zaśmiał się odkrywając dziewczynę.

- Summi – szepnął uwodzicielsko, a ona przesunęła swoją głowę, tak by móc na niego spojrzeć. Jego usta natychmiastowo odnalazły jej czoło, pozostawiając tam czuły pocałunek.

- W porannym słońcu jesteś jeszcze piękniejsza - stwierdził z uśmiechem, od którego dziewczynie mogło zakręcić się w głowie. Wściubiła swój palec w jeden z dołeczków na jego policzkach i uśmiechnęła się delikatnie.

- Co ty tutaj robisz? – zapytała, gdy w końcu oprzytomniała, kątem oka zerkając w stronę otwartego okna. Haz, nie musiał już odpowiadać, uśmiech znów rozjaśnił jego twarz, a brązowowłosa unosząc się na rękach pokręciła tylko z dezaprobatą głową. ( byłabym wdzięczna, gdyby wszyscy czytający rozdział, napisali w komentarzu swoje najlepsze skojarzenie, ze świętami, dzięki. Wiedziałabym przynajmniej kto tak naprawdę czyta.) A Harry korzystając z chwili nachylił się łącząc ich usta w zaskakującym pocałunku, przez co Summer czuła palącą przyjemność, od środka. Każdy pocałunek Harry’ego powodował nowy płomień, który po chwili przechodził na niego. Iskierki jak zwykle utworzyły wokół nich aurę ciepła i nawet mama Summer, która stała pod drzwiami nie mogła nic wyczuć. Po prostu, wydawało jej się, że Su najzwyczajniej w świecie jeszcze śpi.

- Harry – sapnęła Su odrywając się od jego ciepłych ust – Musimy iść do szkoły, a co najważniejsze znaleźć Nialla – westchnęła powoli podnosząc oczy i spoglądając w jego, błyszczące niepohamowaną, zaraźliwą radością. Curly zakręcił na swoim palcu kosmyk jej włosów nie do końca wsłuchując się w jej słowa. Jeszcze nie powiedzieli, że są w sobie zakochani, wszystko na to wskazywali, ale te najważniejsze słowa wciąż w nich siedziały. Chłopak zauważył, że Su wstała dopiero, kiedy jej włosy wysunęły się z jego palców, spoglądał na nią, jak lekko speszona biega po pokoju w krótkich szortach i bluzce na ramiączkach.

Nialler złapał dłoń swojej dziewczyny, chłód przyprawił go o delikatną gęsią skórkę, ale zacisnął zęby i błagałby szybko zniknęła. Teraz był już pewny całkowicie, z Ally było coś nie tak, jej wygląd, ton głosu nawet zachowanie w pewnym stopniu było takie jak zawsze. Jednak dotyk, stawał się coraz chłodniejszy z każdym ich krokiem do szkoły. W którymś momencie, Ni poczuł jak nie może złapać tchu, jakby wszystkie jego narządy zamarzły od środka. Zgiął się w pół.

Ally natychmiast zareagowała kładąc mu swoją dłoń na plecach i pocierając.

- Niall wszystko w porządku? – zapytała z troską, ciepło przepływało z jej dłoni i rozgrzewało jego ciało. Chłopak zmarszczył brwi prostując się i próbując zrozumieć, co właśnie się stało. Spojrzał na Ally, która delikatnie uśmiechała się w jego stronę. Jej zmartwiona mina wskazywała jakby na powrót, jego zwykłej dziewczyny. Złapała go za rękę wciąż uważnie wpatrując się.

- Tak wszystko okej Als – odpowiedział, z delikatnym uśmiechem.

Wszystko było niezrozumiałe, jakby w jednej sekundzie stała się kimś innym – sobą.

_

Przejściowy i niczego się nie trzymający. Przepraszam, ostatnio nie mam jakoś weny... Z resztą, spadek waszej frekwencji wcale mi nie pomaga. Utwierdza tylko w tym, że powinnam skończyć, tego bloga tak jak planowałam, cóż. 

Do przyszłej niedzieli... mam nadzieję :)x 

PS.

Mam nadzieję, że za tydzień zawita już do nas piękny szablon :)x