Rozdział XXII

Summer przeciągnęła palcami po zdjęciu w księdze i zmarszczyła brwi. Miała nieodparte wrażenie, że gdzieś wcześniej spotkała się już z tym medalionem. Przedmiotem, który miał pomóc im sprowadzić Ally na ziemię. Zagryzła wargę do środka przeszukując, najciemniejsze zakamarki swojego umysłu, jednak było to na nic. W głowie pojawiała się tylko pustka.

Odwróciła się z książką w dłoniach, uważnie przyglądając się Aronowi, który stał plecami do niej, przeszukując inne szpargały w bibliotece. Swoją drogą, dziewczyna nigdy wcześniej nie widziała tak wielkiego zbiorowiska książek, było to coś niesamowitego, co zapierało dech w piersiach. A zapach książek unosił się na każdym możliwym kroku. Westchnęła cicho, zastanawiając się, gdzie podziało dwójkę przyjaciół, która już od trzydziestu minut powinna być razem z nimi i dokańczać plan działania.

- Przestań się tak spinać – odezwał się chłopak, który opierał się o jeden z regałów i spoglądał na nią z uśmiechem. Su zacisnęła wargi i prychnęła odwracając się i ponownie zaczytując się – Pamiętaj, że i tak mogę przeczytać twoje myśli – roześmiał się, a w dziewczynie krew zawrzała. Nie miała zielonego pojęcia, dlaczego tak bardzo ten chłopak jej nie pasował. Drzwi huknęły, a kiedy zerknęła przez ramię zauważyła, Harry’ego i Nialla.

- W końcu jesteście – warknęła zamykając książkę i odkładając ją na stolik. Aron się roześmiał, a pozostała dwójka nie miała zielonego pojęcia, o co chodzi. Niall wzruszył ramionami, a Harry posłał dziewczynie całusa w powietrzu.

- Musicie wiedzieć jak przedostać się przez ciemny las – odezwał się anioł podchodząc w ich stronę. Na samą myśl, że jest on wyższą istotą, robiło jej się nie dobrze. W końcu ich Anioł, wyglądał całkiem inaczej, idealnie no i nie chodził tak po prostu, o. Nic tutaj nie miało największego sensu, tak jakby ten zamek, sam w sobie był już pierwszym zadaniem i…

Summer otworzyła usta ze zdziwienia, na swoją własną myśl. Sam zamek zadaniem. Tak jest.

- Muszę porozmawiać z Niallem i Harrym.

- Przecież są tutaj – odezwał się Aron wywracając oczami z głupawym uśmiechem na ustach, na który Su zgrzytnęła zębami.

- W trójkę, bez ciebie – fuknęła w jego stronę, a on niby unosząc ręce ku górze wycofał się – Jak sobie pani życzy – dopowiedział i zamknął za sobą drzwi. Dziewczynie jednak wydało się, że chłopak nie odszedł, tylko stanął pod drzwiami i przyłożył do nich ucho. Nie miała niestety czasu na wykurzenie go stamtąd, z resztą Niall i Harry spoglądali w niej stronę z zaciętymi minami, jakby popełniła właśnie najgorsze przestępstwo świata.

- Ten cały zamek to zadanie – szepnęła cicho przesuwając po stolę kufel z wodą by zagłuszyć swoje słowa. Niall zastanowił się przez chwilę, ale wyrwał go z tego wybuch śmiechu ze strony Harry’ego. Summer poczuła się lekko urażona spoglądając w jego stronę i zaciskając wargi, próbując zapanować nad swoją złością.

- Summi nie bądź śmieszna. Oni nam pomagają – wzruszył ramionami patrząc wciąż na nią rozbawionym wzrokiem.

- Pomagają, bo chcą uśpić naszą czujność, Harry! Nie wyczuwasz niczego złego, gdy w pobliżu jest Aron? – zapytała unosząc się i nie zwracając już szczególnej uwagi czy ktoś spoza pokoju ją usłyszy. Harry nie odpowiedział tylko wpatrywał się w nią próbując powstrzymać śmiech. Dziewczynę zabolało uczucie, że Haz, jej nie wierzy skoro wydawało się, że zrobiłby dla niej wszystko. Smutno i bez przekonania zerknęła na Nialla, który wydawał się chwilowo nie obecny, jakby zatrzymał się na jej pierwszych słowach odkąd są we trójkę. Wyszła więc z biblioteki spotykając na korytarzu, oczywiście chytro uśmiechającego się Arona.

Nawet nie zdążyła zamknąć za sobą dokładnie drzwi, kiedy Niall wtargnął do jej pokoju.

- Su, myślę, że masz rację – stwierdził lustrując ją swoim przenikliwym, błękitnym spojrzeniem. Dziewczyna odwróciła się patrząc na niego również. – Harry zachowuje się dziwnie, odkąd dziś rano wyszedł z pokoju. Popytałem i dowiedziałem się, że rozmawiał z Aronem.

- z Aronem? – podkreśliła ostatnie słowo zaciskając wargi. Horan przytaknął głową. Myśl przemknęła mu przez głowę, ale nie potrafił jej z siebie wydusić. Bał się reakcji dziewczyny, która właśnie usiadła na swoim łóżku i przeczesała nerwowo palcami włosy. Irlandczyk przełknął ślinę i odezwał się

- Musimy zrobić to sami Su. Nie mamy czasu, by no wiesz …  - Summi podniosła wzrok patrząc na niego złowrogo, jednak w duszy wiedziała, że chłopak ma racje. Skoro z Harrym działy się dziwne, rzeczy a sam zamek był jednym z zdań, nie mogli czekać dłużej. Musieli zacząć działać. 

_

Przepraszam, że krótko i że za wiele się nie dzieje, ale przed nami ostatnie 5 rozdziałów :) 
Będę informować tylko te osoby, które wpiszą swój nick pod tym postem nawet jeśli prosiły o informowanie na przykład wczoraj. 33 osoby na liście to dość dużo w stosunku do tego kto chyba naprawdę czyta :) 
I to chyba wszystko, ciepłej niedzieli.