Rozdział XII

Było ciemno, a on nie mógł zasnąć, wpatrywał się w biały sufit szukając jakiejkolwiek odpowiedzi na tysiące pytań, kłębiących się w jego głowie. Nie mógł zrozumieć, dlaczego wtedy nie było go przy niej, dlaczego zabrał się za to by oprowadzić Nialla i Ally po szkole. Ba nie mógł sobie tego wybaczyć, że wtedy ją posłuchał i po prostu poszedł, a ona została sama. Przecież widział, że źle się czuje, że jest blada, ma katar.

Uderzył ręką w pościel, martwił się, wiedział, że ma z całej czwórki najsilniejszą i najniebezpieczniejszą moc, ale to nie znaczy od razu, że nie jest bezbronna, bo jest. Czuł jakby jakaś część jego odeszła i była uwięziona, więc przeczucie, że działo się coś złego wzrastało z każdą sekundą. Westchnął i usiadł na łóżku, przecież nie może tak siedzieć bezczynnie. Summer go potrzebowała i bezustannie słyszał jej głos wypowiadający jego imię jak mantrę.

Przecież od zawsze czuł, że jest z nią w jakiś sposób złączony, może i wmówił sobie, że jest w niej zakochany, ale przecież ona była piękna, nie mogło być inaczej. To, że się w niej zakochał, było po prostu przypadkiem, a to, że przeczuwał teraz, że dzieje się coś złego, było połączeniem dzięki mocą.

Nie tylko on odczuwał niepokój Niall i Ally, okryci razem kocem w jednym pokoi w mieszkaniu dziewczyny, również nie mogli spać. Próbowali obejrzeć jakiś film, rozmawiać, zasnąć, ale ich słowa czy myśli i tak szły w stronę Su. Oboje jej nie znali, ale jeśli jakieś zło kręciło się wokoło, wiedzieli to, tak mieli sobie pomagać, wyczuwają zło.

Wcześniej żadne z nich nie wiedziało, jakie to okropne, wcześniej, przecież nic o tym nie wiedzieli, jednak teraz wszystko się nasilało. Każde spojrzenie, nieznany dźwięk, dotyk, zapach docierał do nich z jeszcze większą siłą niż kilka godzin temu.

Kiedy światło księżyca, będące na odpowiedniej wysokości nieba niepostrzeżenie wtargnęło do piwnicy Summer otworzyła oczy. Jej zmęczone spojrzenie po raz kolejny omotało pomieszczenie, teraz mogła się skupić na bardziej na tym gdzie jest, niż na Santosie. Wzdrygnęła się na samą myśl o tym tajemniczym imieniu, o jego oczach, aroganckim uśmiechu i czarnych skrzydłach wczepionych w jego plecy. Jedna tylko sprawa wtargnęła do jej myśli, Santos nie unosił się nad ziemią jak ich Anioł, jego skrzydła nawet w najmniejszy sposób nie poruszyły się.

Pomimo nie wielkiego światła teraz już była pewna, że jest w piwnicy, chłód bijący od ścian sprawiał, że nie miała zbyt wiele siły w sobie by rozgrzać chociaż niewielki płomień, od którego biłoby przyjemne ciepło. Tak jakby jej moc była wsysana w ściany. Wstała i przeszła kilka metrów pomieszczenia w poszukiwaniu jakiegoś wyjścia. Ścian były pokryte napisami, których Su nie potrafiła rozczytać. Wydawało jej się, że mogłyby to być pewne magiczne zaklęcia. Sięgnęła więc ręką, ale nagle poczuła ból, a chłód przeszył jej całe ciało, na nadgarstku zacisnęły się palce.

- Nie radziłbym może cię to zniszczyć, a tego nie chcemy – w jego głosie nie można było wyczuć ani krzty ironii, co wcale nie było pozwoleniem by myśleć, że Santos jest dobry. Bo nie był. To, że ją ostrzegł niczego nie zmieniało. Wyszarpnęła rękę z jego uścisku i odsunęła się – Przyniosłem ci coś do zjedzenia – uniósł siatkę z batonikami musli i uśmiechnął się, Summer natomiast tylko prychnęła i spojrzała na niego z obrzydzeniem. Bała się jego czarnych oczu, pewnej postawy, chłodu, który był wszędzie tam gdzie on – Musisz jeść kruszynko – powiedział z bezwstydnym szerokim uśmiechem. Owszem dziewczyna była głodna jak wilk, ale też powoli odzyskiwała swoją świadomość, wiedziała, że nie może być ciągle taka naiwna. I wierzyć mu, że gdzieś tam w środku tli się jakieś dobro, bo skoro był czarnym aniołem, nie mógł mieć w sobie dobra. Proste.

- Nie jestem głodna – odpowiedziała w końcu zaciskając wargi. Santos rzucił na ziemie batony i w mgnieniu oka znalazł się przy brązowowłosej, Su chciała się odsunąć do tyłu, ale za plecami poczuła tylko ścianę. Arogancki uśmiech pojawił się na twarzy bruneta, a jego oczy zabłysnęły w przeraźliwy sposób. Summer chciała krzyknąć, ale głos uwiązł w jej gardle. Jego twarz znajdowała się tylko kilka milimetrów dalej, czuła jego chłodny oddech na swoich wargach, wpatrzona w jego ciemne oczy, czuła jak brakuje jej oddechu.

- Gdybyś nie była taka piękna już dawno bym cię zabił – szepnął w jej usta, krew w jej żyłach zamiast buzować zamarzała, nie mogła się poruszyć. Przez chwilę mogłoby się wydawać, że chłopak ją pocałuje, ale odsunął się, mierząc ją wzrokiem, a Summer wzięła głęboki wdech. Santos roześmiał się głośno, wychodząc. – Gdy zgłodniejesz, zjedz coś.

Kiedy w końcu nad ranem przysnęli, telefon Niallera rozbrzmiał na cały pokój. Ally zadrżała, zrobiło jej się niedobrze i mętnym spojrzeniem zerknęła na blondyna rozmawiającego już z Harrym. Głowa jej pulsowała i wydawało jej się, że wrasta w ziemie.

- Niall – szepnęła cicho, kiedy w końcu zebrała wystarczająco sił – Niall – powtórzyła głośniej, kiedy chłopak nie zareagował. Niebieskooki obrócił się, przeklinając i powtarzając Harry’emu o zmianie planów podbiegł do Ally. Była blada i osłabiona, wiedział już co się dzieje, ale tym razem nie mogą pozwolić na to by i ona zniknęła. Usiadł obok niej i obejmując w pasie, podniósł do pozycji siedzącej. Czuł przenikające przez jej ciało zło, było chłodne i nieprzyjemne.

- Ally – zaczął splatając ich palce razem i próbując się przekazać jej swoją moc – Spokojnie kochanie jestem przy tobie.

Harry zaczął pakować swoje rzeczy, nie może teraz zostawić Nialla i Ally, ale przecież też Summer jest w potrzebie. Kiedy zapiął plecak, usiadł na chwilę zamykając oczy. Przeczesał swoje loki, kiedy ktoś zadzwonił do drzwi. Wstał i ruszył szybko do drzwi, jak wielkie zdziwienie pojawiło się na jego twarzy, gdy zobaczył rudowłosą dziewczynę.

- Ruby? – zapytał zdziwiony mierząc ją wzrokiem – Co tutaj robisz?

- Pomyślałam, że może wybralibyśmy się do kina – Harry pokręcił głową. Że też musiała wybrać sobie właśnie dzisiejszy weekend.

- Niestety mam inne plany na dziś – mina Ruby zrzedła, kiedy wyobraziła sobie jak Harry spotyka się z Summer, fuknęła i odwróciła się by odejść. Ostatnio była wciąż podenerwowana. Harry poczuł się głupio, kiedyś byli przyjaciółmi, może i Ruby zawsze wyobrażała sobie zbyt wiele, ale Haz, miał dla niej czas. Zamknął drzwi i odsunął te myśli na bok, teraz ma ważniejsze sprawy na głowie. Zabrał plecak i wyszedł, ruszając do znajomych.

Nawet nie dzwonił, wszedł do mieszkania i pokierował się na samą górę, kiedy znalazł dwójkę przyjaciół, zrzucił z pleców torbę i usiadł po drugiej stronie Ally, chwytając ja za dłoń.

- Tak nie damy rady – jęknął zmartwiony Niall patrząc na zielonookiego – Brakuje Summer – ukłucie w sercu Harry’ego dało sobie znać. Wszyscy westchnęli myśląc o Aniele, powinien im pomóc, przecież też do tego go wybrali. Obiecali sobie, że nie będą się teraz rozstawać, a przez stan dziewczyny nie mogli zacząć poszukiwać Summer, wszystko się komplikowało i szło w nie tą stronę co miało.

Summer spojrzała na siatkę z jedzeniem, była głodna jak wilk, więc w końcu to wzięło górę, chwyciła baton i zjadła go, później kolejnego i następnego. Usiadła pod ścianą, kiedy na dworze zaczęło już świtać. Zaczęła zastanawiać się nad tym czy Harry o niej myśli, czy tęskni tak jak ona? A może czuje wolność i w końcu może zabawić się z przyjaciółmi. Tak bardzo chciała stąd zniknąć. Naciągnęła kurtkę Santosa na swoje zimne dłonie i westchnęła. Skoro nie może dotknąć ścian, to jak ma się stąd wydostać?

- Santos pojawił się obok niej i uśmiechnął – Choć – wyciągnął dłoń w jej stronę a Su spojrzała na niego zdziwiona i zniechęcona. Chłopak wywrócił oczami i chwycił ją za nadgarstek przyciągając do siebie. Uśmiechnął się szeroko, kiedy jej ciało wpasowało się w jego, a Su przylgnęła jeszcze bardziej, gdy unieśli się w powietrzu. Czuła się, źle i całkowicie nie podobało jej się to co się działo, ale nie mogła nic zrobić, jej ciało było w nieznany sposób, połączone z jego, a moc jakby uwięziona.

- Co robisz? – szepnęła z zamkniętymi oczami, kiedy ponownie stanęli na ziemi. Santos zabrał dłoń z jej tali i zahaczył kosmyk włosów za jej ucho. Następnie palcem przeciągając wzdłuż szyi i uniósł jej podbródek ku górze. Su otworzyła oczy i zobaczyła ukochane zielone tęczówki, za którymi tak bardzo tęskniła, zobaczyła szeroki uśmiech i urocze dołeczki w policzkach.

- Harry – szepnęła, na co chłopak roześmiał się i przytaknął głową. Chociaż wcale nie był Harrym, jego lodowate dłonie, uniosły skrawek jej bluzki ku górze i musnął palcami jej rozgrzane znów ciało. Summer wtuliła się w jego ciało, które dla niej było ciepłe, a kiedy się odsunęła, pragnąc tego od zawsze wspięła się na palcach i delikatnie musnęła jego wargi swoimi. Nie poczuła niczego oprócz przeszywającego na wskroś chłodu, odskoczyła szybko odzyskując znów świadomość i wycierając usta w rękaw – Santos – warknęła, a do oczu napłynęły łzy. Chłopak uśmiechnął się szeroko

- Powinnaś się cieszyć – przeszedł kilka kroków zapewne po swoim mieszkaniu, wyglądał przy tym tak seksownie, pasowało to do jego złej aury. Skrzydła zniknęły a on opierając się o jedną ze ścian z cwanym uśmiechem, dodał – Uratowałem ci życie – Su zmarszczyła brwi, czując się dziwnie – Oddałaś mi swą moc. A… Harry tak? – upewnił się podchodząc do niej ponownie – Cóż, chyba stracił właśnie z tobą połączenie – mrugnął okiem, a Su poczuła jak spada ponownie do piwnicy.

Co się teraz tak właściwie stało!?

_

Przepraszam za drugą połowę, jest trochę nie dopracowanie, ale wciąż nie mam swojego komuptera, a mama cóż nie pozwala mi za dużo siedzieć na swoim! 

Przepraszam, że nie komentuje waszych blogów, ale jest to również przez brak komputera, jak zauważacie staram się to nadrobić! :*