Rozdział V

Stali naprzeciwko siebie z zaciśniętymi wargami i rozwartymi dłońmi. Chłopak z kręconymi włosami wolnym ruchem opuścił swoją rękę uprzednio zaciskając ją w pięść. I kiwnął w stronę Summer, która przełknęła ślinę i trzymając swoją dłoń w górze. Zamknęła oczy, zbierając w sobie całą moc i próbując przetransportować ją do ręki. Myśląc o niewielkim płomieniu, który powinien wystrzelić z jej dłoni, jej włosy zalśniły jak przy dotknięciu Harry’ego, a na policzkach pojawiły się wypieki, poczuła jak strumień ognia wypływa z jej dłoni i odrzuca, delikatnie do tyłu. Chciała się uśmiechnąć, ale zaraz potem usłyszała krzyk. Otworzyła oczy, natychmiastowo zaciskając dłoń w pięść i biegnąc w stronę Curly’ego, ze strachem w ledwo płonących już oczach.

- Harry – jęknęła stając na nim i uważnie patrząc na jego podnoszącą się osobę. Uniósł rękę w geście uspokojenia i uśmiechnął się niemrawo. Bała się, że mogą mu coś zrobić. Nie chciała tego, nie chciałaby Haz, ją trenował, ale chłopak uparł się. Jego chęć spędzania z nią czasu, była taka silna, że nie podał się póki Summer nie wyraziła zgody. On nigdy się nie poddawał, zawsze był osobą, która walczyła o swoje. A Summer w jakimś sensie musiała być jego, skoro los obdarzył ich mocami.

- Trafiłaś w drzewo – odwrócił się, sprawdzając – Tuż nad moją głową – dodał dotykając swoich loków i uśmiechając się szeroko sprawiając, że nogi Summer zaczęły przypominać watę. Bo nikt, nie miał tak pięknych dołeczków w policzkach jak on.

Westchnęła cicho patrząc na swoje dłonie

- Skończmy na dziś – stwierdziła, biorąc swoją torbę z pod drzewa i ruszając w stronę domu. Harry pospiesznie zabrał swoje rzeczy i truchcikiem ruszył za nią. Szli w ciszy, aż w końcu chłopak nie zapytał

- Dlaczego uciekasz? Rezygnujesz, za każdym razem, gdy coś nie wychodzi? – Summer zgromiła go wzrokiem przyśpieszając. Co miała powiedzieć? Że bała się go skrzywdzić, że przecież jej moc jest o wiele gorsza, trudniejsza, że jego obecność ją dekoncentrowała? Że każde jego spojrzenie czuła ze zdwojoną siłą? Kopnęła jeden z kamieni – Boisz się, prawda?

Summer – powiedział kładąc dłoń na jej ramieniu. Nie chciała być niemiła, wredna, ale to wszystko ją zmieniło, nauczyło ją takich odruchów i zachowań. Strzepnęła jego rękę i powiedziała cicho

- To moja sprawa.

Zamknęła drzwi od pokoju i rzuciła plecak w kąt, a następnie położyła się na łóżku. Była zmęczona, swoimi myślami, nauką kontroli, szkołą, życiem. Była zmęczona wszystkim. Cieszyła się, że znalazła kogoś, kto próbuje jej pomóc, szkoda tylko, że mimo starań Harry nie potrafił jej do końca zrozumieć. Ona nadal bała się, że go skrzywdzi, że jest w stanie skrzywdzić kogokolwiek, bo przecież była. Jej moc, była silna, gorąca, szybka.

Sięgnęła po słuchawki i telefon na cały głos puszczając swoją ulubioną muzykę i zapadając w sen.

- Summi – głos jej matki rozległ się w pokoju, Su nakryła się jeszcze bardziej kołdrą, przewracając na drugą stronę i czując jak słuchawka wbija jej się w rękę. – Masz gościa Summer, rusz się – zabrzmiała nad nią z delikatną nutką zdziwienia, a następnie wyszła. Dziewczyna zrzucając z siebie kołdrę zmrużyła oczy od wpadającego światła. Mama musiała odsunąć rolety. Gościa? Jakiego gościa – zaczęła się zastanawiać. Przecież ja nie mam znajomych, już nie. Przetarła ręką oczy i usiadła na łóżku, leniwie rozejrzała się po pokoju i w chwili, kiedy wstała drzwi otworzyły się na oścież.

- Summer nie mogę dłużej czekać, ile jeszcze czasu to pot… - Harry stanął jak wryty świdrując wzrokiem jej osobę i prawie nie zauważalnie rumieniąc się. W końcu Su, miała na sobie tylko krótkie spodenki i bluzkę z ledwo rozczytywanym nadrukiem. Przez dłuższą chwilę stali tak w milczeniu, aż dziewczyna nie zorientowała się jak bardzo musiała się już zarumienić i spuściła głowę, przeklinając w duchu, że nie stała wcześniej. W końcu nie często stawała tak skąpo ubrana przed chłopakiem, nie żeby przed jakimś stawała w ciągu kilku lat lub w ogóle – Przepraszam – mruknął Harry otrząsając się. Że też nie pomyślałem o tym, że mogła się przebierać – skarcił się w myślach - Wrócę za parę minut – cofnął się o parę kroków i zanim zamkną drzwi powiedział – Albo lepiej jednak sama zejdź – uśmiechnął się wesoło zamykając za sobą drzwi.

Brązowowłosa wzięła głęboki oddech, jakby przez te parę minut przestała oddychać. Zagryzła dolną wargę, szybko biorąc ubranie i ruszając do łazienki. Harry. Tylko on zaprzątał jej głowę, odkąd wyszedł, nawet zapięła źle guziki w swojej czerwono-czarnej koszuli. Prychnęła ze złości i spojrzała w lustro, rozczesała włosy i wyszła do pokoju gdzie zastała siedzącego na łóżku Harry’ego.

- Miałeś być na dole – uniosła brwi z delikatnym uśmiechem. Mimo wszystko bardzo cieszyła się z jego obecności, może tego nie okazywała, ale tak było.

- Nie mogłem tam wytrzymać, twoja mama wypytywała mnie o wszystko – wywrócił oczami, przeczesując swoje loki i kładąc się na łóżku. – Naprawdę nikt do ciebie nie przychodzi? – Su spojrzała tylko na niego nie odpowiadając i ruszyła do radia włączając nie zbyt głośno muzykę.

- O co chodzi? Często wpadasz obcym do domu bez zapowiedzi? – zapytała, chcąc brzmieć obojętnie i usiadła na krześle przy biurku. Harry podniósł się i wlepił w nią swoje radosne, kocie oczy, był przystojny. Su, nie potrafiła oderwać od niego oczu, a co dopiero zachowywać i brzmieć obojętnie. Chłopak uśmiechnął się.

- Niezbyt, a co mam robić to częściej? – poruszył brwiami. Dziewczyna wywróciła oczami, a Hazz śmiejąc się zaczął mówić dalej. – Pomyślałem… Może to głupie, ale możemy poszukać czegoś w internecie na temat naszych mo… - Summer rzuciła się na niego w zawrotnym tempie zamykając mu usta, ręką. Nie wiedziała dlaczego to zrobiła, przeczucie, kobieca intuicja. Ich ciała przeszył prąd więc szybko, ale też niechętnie odsunęli się od siebie, zatracili się w swoich spojrzeniach, kiedy w drzwiach stanęła jej matka.   

- Może zejdziecie na dół? Summer powinnaś zjeść śniadanie..

- Mamo! – fuknęła dziewczyna siedząc obok Styles’a i czując jak chłopak delikatnie ociera się o jej ramie, prawie podskoczyła, kiedy jego skóra zetknęła się z jej – Zaraz zejdziemy – dodała po chwili, a kiedy rodzicielka wyszła zwróciła się do Harry’ego.

 - Nie możemy tutaj tak sobie o tym rozmawiać, ludzie uznają nas za nienormalnych, Harry – wstała i podeszła do okna – Jeśli my w ogóle jesteśmy normalni – uniosła swoje dłonie i przyjrzała się nim, a kiedy chciała oprzeć czoło o szybę poczuła jak jego dłonie, bardzo powoli i delikatnie obracają ją. Nie spojrzała na niego, pozwoliłaby włosy opadły jej na twarz, a on znów powoli, jakby bał się tego co może się stać, myśląc też o tym co dzieje się zawsze kiedy się dotykają, przytulił ją. Schowała się w zagłębieniu jego szyi, czując tylko ciepło swoje i to bijące od niego. Słysząc przyśpieszone serca oboje uśmiechnęli się sami do siebie. Tyle lat, marzyliby stać w swoich ramionach, chociażby jako przyjaciele, znajomi, nieważne. Marzyli o sobie nawzajem, ale żadne z nich nie ma o tym pojęcia, o uczuciu, którym byli połączeni już od samego początku.

Harry pachniał pięknie, męskimi perfumami wymieszanymi z zwykłym, szarym proszkiem do prania. Uspakajało ją to, jego dotyk, zapach, obecność. Tym razem nie czuła się zdekoncentrowana, wręcz przeciwnie.

Ona natomiast, pachniała dla Harry’ego jak japońskie kwiatki, i to był najpiękniejszy zapach jaki znał. Była niska, krucha, piękna. Czuł jej ciepłe ciało i był szczęśliwy, bo długo czekał na taką chwilę. Cieszył się, że nigdy się nie poddał, że jakaś część jego musiała wiedzieć, o tym, że w pewnym sensie z Summer są do siebie podobni.   

- Wejdź tutaj – powiedział cicho, pokazując palcem, na link strony. Su niechętnie kliknęła i otworzył się czat, zalogowane były dwie osoby.

- Harry, to idiotycznie, przecież to pewnie jakieś oszustwo – Summer spojrzała na niego kątem oka.

- Czuje, że to jednak nie oszustwo.

HS (Harry i Summer) “Cześć”

Ni ( Niall) “Cześć”

A(Ally) ”Jesteście kolejnymi, którzy chcą się z nas naśmiewać?”

HS ” Nie, chcemy się czegoś o was dowiedzieć”

A ”Ogień?”

N ”Wiatr?”

HS ”To i to”

Harry, odpisał za nim Summer zdążyła zareagować. 

_

Mam nadzieję, że błędów nie ma, a jeśli jakieś są to chociaż nie wiele, skopałam końcówkę, wiem ale jestem mega przeziębiona i już nie mam siły na ten ostatni fragment, a chciałam wam dodać ten rozdział. 

Mam nadzieję, że się wam podoba. Liczę na opinię :)x