Rozdział III

Tego ranka, promienie słoneczne ledwo przedzierały się przez kłęby chmur na niebie. Nie padało, ale ciężkie powietrze wskazywało, że dzisiejszy dzień nie będzie należał do łatwych.

W pokoju panował chaos, sterty książek, otwarty komputer, miska z jedzeniem, kubek zapełniony jeszcze do połowy i kupa ubrań leżąca na krześle.

To był zwykły dzień tygodnia, w którym trzeba było wstać i pracować, iść do szkoły, czy na studia, nie ważne jak wielkiego lenia miało się na plecach. Budzik zawzięcie wył na stoliku przy łóżku, a pewna dłoń wyłaniająca się zza kołdry niechcący zamiast go wyłączyć sprawiła, że spadł na ziemie. Siarczyste przekleństwa wypłynęły z ust Harry’ego, który niechętnie zrzucił kołdrę z twarzy i sięgnął po zegarek, wyłączając go. Usiadł na łóżku kładąc stopy na puchaty, okrągły dywan. Przetarł ręką oczy i swoje rozczochrane włosy w połowie drogi do łazienki, gdzie poranna toaleta zajęła mu ciut więcej niż dwadzieścia minut. Wybrał jedną ciemną parę spodni, t-shirt, na nogi nałożył tenisówki i wciąż ospałym krokiem ruszył do kuchni. Był już sam, jego rodzice wcześnie rano wyruszali do pracy, nie przeszkadzało mu to, czasem nawet mógł sobie pozwolić na przestawienie budzika i nie przyjście na pierwszą lekcję.  Wyjął płatki i zalał je mlekiem z kartonu, ziewając przeciągle. Usiadł i zanurzył w nich łyżeczkę.

Oczywiście, przez swoją ogromną nieuwagę prawie spóźnił się do szkoły. Jednak zdążył zająć swoje miejsce, za nim do klasy weszła nauczycielka. Wyglądała na spiętą, rozejrzała się po sali i kiedy zerknęła na puste miejsce Summer, odetchnęła z ulgą. Wiedziała, że dziewczyna nie może przebywać na terenie szkoły, z resztą nie było już jej dwa dni, ale to jak podpaliła testy było iście niemożliwym wydarzeniem. Kobieta wiedziała jaka Su jest, nie spodziewała się po niej takiego zachowania, ale co mogła zrobić? Musiała zaprowadzić ją przed oblicze dyrektora.

- Dobrze moi mili, więc, test będziecie pisać raz jeszcze w przyszłym tygodniu. Mam nadzieję, że przygotujecie się, jeszcze lepiej niż byliście. A teraz przejdźmy do lekcji…

- Stary, ty naprawdę przy tym byłeś? – Haz, usłyszał to pytanie chyba po raz setny w tym tygodniu. Obrzucił swojego przyjaciela, nieprzyjemnym spojrzeniem, ale jak zawsze wcale go to nie ruszyło.

- Możesz już skończyć? To zaczyna być nudne – warknął zbiegając ze schodów i zatrzymując się przy końcu, obrócił się. Zadarł głowę do góry i potrząsnąłby wszystkie kosmyki włosów opadły do tyłu. Uśmiechnął się czując lekki powiew wiatru i spojrzał na Matta.

- Dziś koncert, stres? – uniósł brwi z cwaniackim uśmiechem, starając się odgonić myśli o Summer - pięknej, szarookiej szatynce. Chłopcy grali w jednej ze znanych pizzerii, nie żeby była to jakaś wychwytywana miejscówka na całe miasto, bez przesady, wiedzieli o niej ludzie, którzy powinni. Tak zawsze mawiał jej właściciel, z tą tajemniczą nutką, z którą nikt nie wiedział, o co chodzi. Matt ściągnął brwi machając ręką.

- Ja nigdy – jednak już po jego głosie można było usłyszeć, że było trochę inaczej – Będzie tam Ruby, więc ty masz usprawiedliwienie, kiedy złapie cię stres – chłopak wyciągnął język, a Harry miał ochotę mu go odgryźć. To nie tak, że nie lubił rudowłosej, ale czasem działała mu na nerwy, wolałby żeby w pizzerii pojawił się ktoś kompletnie inny. Chłopak zauważył chwilowe zawieszenie Curly’ego i pociągnął mu z łokcia przechodząc obok.

- Nie mów, że ciągle o niej myślisz – wywrócił oczami, a Haz ruszył pospiesznie za nim – Harry, pociąg „ Summer Wood” odjechał kilka lat temu, weź się w garść. - Nie prawda – chciał odpowiedzieć, ale nie zdążył, Matt wsiadał już do swojego samochodu i machając mu przyjaźnie ruszył z parkingu.

Lubiła siedzieć w domu, sama w swoich czterech ścianach czuła się bezpieczna i wiedziała, że świat i ludzie wokół niej również są bezpieczni. Jednak tego wieczora, kiedy pierwsze lampy zapaliły się pod jej oknem, poczuła nieznajomy przypływ ochoty by wyjść. To było dziwne, długo walczyła, jednak nie wygrała i kilka minut później wcisnęła się w swoją jedyną ulubioną sukienkę, czarną oczywiście. Na ramiona zarzuciła skórzaną kurtkę i wyszła zostawiając zdziwionych swoich rodziców w salonie przed telewizorem. Słyszała, że w najbliższej pizzerii pewien, zespół ma swój cotygodniowy koncert. Choć czuła tą ogromną niechęć do pojawienia się w miejscu gdzie było pełno żywych dusz, pchnęła drzwi do środka.

Od razu do jej nozdrzy dotarł zapach jedzenia, nie przepadała za tym, więc skrzywiła się i już miała zamiar się cofnąć, ale wpadła na kogoś. Nieznajomy podtrzymał ją by nie upadła i przeprosił, w oddalającej się postaci Summer poznała Matta jednego z kolegów Harry’ego, więc jeszcze bardziej zapragnęła wrócić do domu. Przymknęła oczy i wzięła głęboki oddech, nie skoro tutaj przyszła, zostanie chociaż chwilę. Tak dawno nie przebywała po za domem w wolnym czasie. Rozejrzała się, kątem oka zauważając w kącie wolne miejsce przy dwu osobowym stoliku, więc pospieszyłaby nikt inny jej go nie zwędził. Zahaczając kilka kosmyków włosów za ucho, przeniosła wzrok na scenę, gdzie zespół ustawiał już swoje sprzęty. Czuła się dziwnie, pośród tylu znajomych twarzy ze szkoły, z żadnym z nich w całym swoim życiu nie zamieniła choćby jednego słowa. Przygryzła dolną wargę, kiedy na scenie zauważyła chłopaka z lokami, poznała go natychmiast i mimowolny uśmiech wkradł się na jej malinowe usta.  Jednak po paru minutach, potrząsnęła głową, zaciskając wargi. (Proszę, aby każdy kto przeczytał rozdział napisał w komentarzu słowo 'słońce' informację o rozdziałach chce dostawać ponad trzydzieści osób, chcę wiedzieć, czy naprawdę wszyscy są zainteresowani. Dziękuje) Nie powinna o nim marzyć, a tym bardziej myśleć, to byłby skok na głęboką wodę, jeśli z kimś by się związała, tym bardziej z kimś, kto jest w wyższej hierarchii, gdzie kiedyś i ona należała. To byłoby dość szokujące. Ale to nie o to chodziło, bardziej przejmowała się tym, co by o niej pomyślał, co by się stało, kiedy by, chociaż przez przypadek jej moc pokazała się.

Przeszył ją dreszcz na wspomnienie o stosiku szkolnych sprawdzianów.

Kiedy tylko odzyskał moc w nogach ruszył za nią, przed szkołą zdążył jeszcze zauważyć jak skręca w prawą ulicę. Była to nie do końca przemyślana decyzja, jednak coś pchało go ku niej. Nie potrafił tego wytłumaczyć, uczucie było silniejsze niż to, co kazał mu rozum.  

- Summer – zaczął cicho i stanął przed nią, by nie mogła zrobić ani jednego kroku więcej. Przeczesując palcami brązowe włosy spojrzała na niego, spod wachlarza długich rzęs, do których przyczepiło się parę łez. Miał ochotę unieść rękę i zetrzeć tą, która chwilę później powoli toczyła się po jej policzku, ale ona wyprzedziła go, wycierając się rękawem.

- O co chodzi? – zapytała cicho, starając się na niego nie patrzeć i pociągając nosem.   Chciała unikać jego palącego wzroku za wszelką cenę, bo czuła, że inność ma wypisaną na twarz i nie miała tutaj na myśli wyobcowania.

- Chciałem porozmawiać, o tym, co...

- Nie będę rozmawiała o tym, co stało się w klasie – stwierdziła stanowczo wzruszając ramionami, w końcu patrząc prosto w jego oczy i zaduszając w sobie to ciepło, które rozlewało się w jej podbrzuszu. Zacisnęła wargi, wiele kosztowało ją to spojrzenie, kilka urwanych oddechów, przyśpieszone bicie serca. Przymknęła na chwilę oczy, a Harry wciągnął powietrze wyobrażając sobie jak pięknie musi wyglądać gdy śpi.

- Dlaczego? Przecież tego nie zrobiłaś? – spojrzenie Su znów padło na Harry’ego, który wpatrywał się w nią bardzo długo, tak długo aż nie zniknęła za następnym zakrętem.

Rozplątał kabel do mikrofonu i uniósł na chwilę głowę, szukając wzrokiem Matta, który przestraszył go kładąc dłoń na jego ramieniu. Harry spojrzał na niego gniewnie, ale jego tajemniczy, przerażający uśmiech dał mu wiele do myślenia. Uniósł brwi i zanim zdążył zapytać o cokolwiek kolega kiwnął głową w stronę wejścia. Haz, zaciekawiony przeniósł tam wzrok, co mogło być tak ciekawego, że Matt pośpieszyłby mu o tym powiedzieć. Uniósł brwi, przyglądając się ludziom wchodzącym i siadającym przy stołach, ale nikogo nie widział. Wzruszył ramionami i już odwracał się żeby pomóc, chłopakom z resztą sprzętu, kiedy w jednym kącie mignęła mu brązowowłosa postać. Summer, był tego pewny, potrafiłby rozpoznać ją w największym tłumie, bo przecież zawsze zwracał swoją uwagę na nią. Jednak tym razem wyglądała inaczej, miała chyba na sobie sukienkę, nie był do końca pewny, bo nigdy się na tym nie znał, ale była ona oczywiście czarna. Włosy rozpuszczone luźno opadały jej na ramiona. Podał Mattowi, kabel klepiąc go po plecach i szepcząc, że zaraz wróci, wpatrzony w nią jak w obraz.

- Harry – zawołał uważnie przyjaciel, patrząc karcącym wzrokiem – Nie po to ci ją pokazałem byś od razu do niej leciał.

- Jesteś tego pewny? – zerknął na niego, zmarszczył czoło i na jego ustach pojawił się delikatny kpiący uśmieszek. Matt machnął ręką i pośpieszył go. Nie rozumiał, dlaczego Styles ciągle próbuje, choć Su nigdy nie wygląda by była chętna do jakiejkolwiek rozmowy. No może kiedyś, wszyscy zauważali te spojrzenia, które rzucali sobie na przerwach, tylko nie oni sami.

- Cześć – usłyszała nagle i spojrzała przed siebie. Harry w pełnej okazałości, z najpiękniejszym uśmiechem ukazującym jego urocze dołeczki w policzkach, zielonych, kocich oczach i kręconych włosach, które odgarnął jedną ręką na bok – Nie spodziewałem się tutaj ciebie – Summer zrobiło się gorąco, nawet nie pomyślała o tym, że Curly może ją rozpoznać.

- Ja też – odpowiedziała spokojnie, wzruszając ramionami i uciekając wzrokiem gdzieś w bok.

- Chciałabyś… - poczuła ulgę, kiedy któryś z chłopaków zawołał go przez mikrofon. Przebywanie blisko chłopaka, którym kiedyś była zainteresowana, nie jest wcale proste, tym bardziej, że gdzieś w środku niej, nadal coś się tliło. A cóż, ona była zadziwiająco niebezpieczną osobą, przecież widział trochę na własne oczy.

Spojrzał jeszcze na nią ostatni raz, chciał coś dodać, ale Matt zawołał go kolejny raz, ostrzej. Przeprosił i wrócił na scenę.

- I po co tam polazłeś? Mówiłem, że cię zbędzie – powiedział mu na ucho natychmiast, kiedy poszli po swoje gitary. – Kompletnie tego nie rozumiem – pokręcił głową.

- Ja też – odrzekł zmieszany Harry – Ale tym razem nie porozmawiałem z nią i była to twoja wina.  

Brzmienie gitar, perkusji i klawiszy wprawiało wszystkich w bardzo dobry nastrój. Z początku słuchali spokojnie, dopiero potem większość poczuła muzykę i wstała z miejsc. Su nie ruszyła się, siedziała w swoim kącie i obserwowała ludzi z delikatnym, tęsknym uśmiechem na twarzy. Gdyby wszystko było w porządku stała by tam między ludźmi, może nawet w pierwszym rzędzie, może nawet nie musiałaby wzdychać do głównego gitarzysto-wokalisty, bo może on byłby już jej.

Skarciła się za tą myśl, nie powinno się tęsknić za czymś, czego nigdy się nie miało. Ale ona miała to wszystko w kieszeni, wystarczył jeden ruch do przodu. Niestety, coś kazało jej się cofnąć o jakąś połowę w tył, a ona nie walczyła. Poddała się na samym początku drogi.Zagryzła policzek do środka i zaczęła klaskać, jak reszta tłumu. Chłopacy skończyli grać i zaczęli się zwijać, ona zauważając niewielki ruch przy wyjściu, ponieważ wszyscy zostali ze znajomymi, by porozmawiać ruszyła do wyjścia. Nie przepadała za taką muzyką, ale koncert wyjątkowo jej się podobał i to oczywiście nie była wcale, przyczyna Harry’ego. Starała się wcale nie zwracać na niego uwagę, wcale nie czuć tego palącego wzroku na sobie, choć wstała w jednym z najciemniejszych kątów pizzerii.

_

Cześć, ten rozdział cóż ... jest kompletną klapą jednak nic innego nie mogłam już napisać, bo w kolejnych wiele się dzieje. Mam nadzieję, że mimo wszystko jednak wam się spodoba! (: x