Rozdział II

Pogoda za oknem, nie była zbyt przyjazna dla Summer, nie przepadała z słońcem, wolała kiedy padał deszcz. Jednak niestety dziewczyna nie miała żadnego wpływu na Londyńską pogodę, nawet jeśli bardzo by tego chciała. Bardzo też możliwe, że jej niechęć do słońca była związana z jej mocą, w końcu to woda gasi ogień, a nie słońce. Su, miała czasami „niewielkie” kłopoty ze swoim nadprzyrodzonym talentem, na szczęście wszystko działo się w obrębie jej domu. Nigdy dalej.

Wstała z łóżka i bardzo leniwym krokiem, przecierając zaspane wciąż oczy ruszyła do łazienki. Przeczesała palcami swoje brązowe włosy i ziewnęła przykładając rękę do ust. Nienawidziła poniedziałków, oczywiście tylko tych, w które musiała ubrać się do szkoły. Uczenie się dla niej było pryszczem, odkąd odkryła w sobie duże pokłady ognia, także z nauką zaczęło jej iść lepiej. Właściwie wystarczyło, że spojrzała na stronę i wiedziała już wszystko, to była rutyna.

Oparła się rękami o umywalkę i spojrzała w lustro, pod zmrużonymi jeszcze oczami znajdowały się delikatne wory. Odkręciła kurek, przemyła twarz zimną wodą, umyła zęby i weszła pod szybki prysznic. Jej ciało powoli budziło się do życia, kropelki wody spływały po nagiej skórze, kiedy owinęła się w ręcznik i zahaczyła go pod lewym ramieniem. Stanęła znów przed lustrem, by użyć minimalną dawkę kosmetyków ulepszających, a później wyszła stając przed szafą. Szafą pełną kolorowych ubrań, na której samą myśl chciało jej się wymiotować. Jej mama każdego miesiąca płaciła za te ubrania, jednak Summer nigdy ich nie ubierała, chyba, że to było dla jej rodzicielki coś ważnego. Wtedy z grobową miną przywdziewała się w jakąś kwiecistą sukieneczkę i robiła to, co miała najlepiej wyćwiczone. Dziś jednak szła do szkoły, więc kompletnie nic z tych rzeczy, nie mogło trafić w jej ręce. Przesunęła ubrania jednym ruchem ręki w ciemny kąt pozwalając by tak jakby druga część szafy, ujawniła swoje skarby. Na jej twarzy pojawił się nikły uśmiech, wyciągnęła szare rurki i złapała ciemnozieloną koszulę, by naciągnąć je na siebie. Nie myślała o tym, że może być jej gorąco, z czasem przyzwyczaiła się do tego uczucia. Na nogach w mgnieniu oka pojawiły się ciemne trampki, a ona zabierając plecak spod biurka zeszła na dół.

Jej matka stojąca przy stole, zalewająca herbatę zmierzyła ją zimnym wzrokiem, ale na dziewczynie nie zrobiło to żadnego wrażenia. Obie dobrze wiedziały, że się nie przebierze. Przerabiały to już tysiące razy i nie chciały znów się o to kłócić.

- Dzień Dobry Summi – mruknęła jej mama siadając naprzeciwko szarookiej. Su, zacisnęła wargi powstrzymując się od wywrócenia oczami. Już od wielu lat nie lubiła, kiedy rodzicielka tak właśnie się do niej zwracała, ale nie umiała się za to złościć, aż tak bardzo by wybuchnąć. W sumie w „Summi” było coś z jej dzieciństwa, za czym od kilku lat tęskniła. Spokój? Bezpieczeństwo? Westchnęła.

- Cześć mamo – uśmiechnęły się do siebie przyjaźnie, a w przed pokoju dało się słyszeć ciężkie kroki.

- Witajcie robaczki – zawołał wesoło ojciec Summer siadając obok Isabelle i śmiejąc się, wszyscy razem zjedli posiłek, by następnie ruszyć do swoich prac.

Szkoła dla Summer była miejscem przetrwania, godzinami męki, którą niestety sama sobie zarobiła. Snuła się po korytarzach, jak szkolny duch, który nie istniał i obrzucała wszystkich (prawie), pustym spojrzeniem. W ręku zawsze ściskała torbę i starała się nigdy nie łączyć razem swoich dłoni, to wtedy zjawiały się te wszystkie nieprzyjemne sytuację, których za wszelką chciała uniknąć.

 Skuliła się jeszcze bardziej, spuszczając głowę i przechodząc obok swoich starych znajomych i Harry’ego stojącego kilka metrów dalej. Chłopak obserwował ją każdego dnia, już nie raz próbował do niej zagadać, jeszcze nigdy nie wymienili choćby dziesięciu słów. Odepchnął się od ściany i ruszył w jej stronę, Su dokładnie sekundę poświęciła na spojrzenie w jego stronę, by sprawdzić, co się z nim dzieje i przyśpieszyć kroku. Zawsze tak robiła, kiedy wyczuwała jego bliższą obecność, kiedy jego wzrok spoczywał na jej osobie czuła to z taką siłą jak nigdy wcześniej. Przerażało ją to. Chciała wtedy zawsze zniknąć, zapaść się pod ziemie. W tym momencie przeklinała swoją moc jeszcze bardziej. Nie mogła dostać, chociaż znikania na zawołanie? – myślała, kiedy urocza fryzura Harry’ego i jego kocie oczy pojawiały się przed jej twarzą. Podziwiała go, przez tyle lat nie zamienili wielu słów, a on nigdy się nie poddawał, głęboko w sobie zabijała tą radosną myśl, która chciała ulecieć ku niebu. Harry Styles interesował się nią, jednak niestety ona nie chciała interesować się nim. Choć, cóż w rzeczywistości było trochę inaczej.

Dzwonek zadzwonił dokładnie w tym samym momencie, gdy Curly wyrósł przed nią. Dziękowała za to w duchu Bogu, choć nie do końca było, za co. Pierwszą lekcją była matematyka, gdzie kędzierzawy mógł do woli wiercić w niej tysiące dziur swoim spojrzeniem. Nie żeby, Summer była mu dłużna, bo nie była, każda chwila jego nieuwagi należała do niej. Jednak jej wzrok, nie działał tak jakby chciała – przynajmniej tak tylko jej się wydawało.

Harry również po otrzymaniu mocy o wiele łatwiej przyswajał naukę, czuł również, mocniej niż przedtem, każde spojrzenie brązowowłosej dziewczyny i nie mógł powstrzymywać swojego głupawego uśmiechu. Bo przecież to musiało coś znaczyć. Niby to tylko spojrzenie, a dawało więcej radości niż droga zabawka.

Summer wślizgnęła się do sali, usiadła do swojej ławki, przed ostatniej pod oknem i wyciągnęła długopis. Za nią nie siedział już nikt, natomiast ostatni stół w środkowym rzędzie był Harry’ego, który również był już obecny w sali i przygotowany do testu. Ten sprawdzian z matematyki był w 70% końcową oceną, więc wszystkim zależało, na napisaniu go jak najlepiej, niestety nie wszyscy mieli takie zdolności jak Su, czy Haz.

Nauczycielka weszła do klasy, a za nią wpadło kilku spóźnialskich śmiejąc się, brązowowłosa wcisnęła się jeszcze bardziej w swoje krzesło, wywracając oczami. Nie lubiła takich ludzi, owszem stała się cicha, czasem była jednak wybuchowa, ale tak i tak nie tolerowała spóźnień.

- Dziś ważny test mam nadzieję, że się przygotowaliście – rozejrzała się po sali i zaczęła rozdawać kartki. Summer czuła jak gula podchodzi jej do gardła, gdy zobaczyła zadania. Przecież uczyła się, może nie tak samo jak reszta klasy, ale zajrzała przecież do książki i do notatek. Podpisała się na kartce prawą rękę trzymając z dala. Chyba by umarła na miejscu gdyby przez przypadek podpaliła sprawdzian.

- Oddajecie proszę kartki – głos nauczycielki rozniósł się echem po sali. Wszyscy wstali, oprócz Summer, która jeszcze pilnie ślęczała nad dodatkowym zadaniem. Wstała dopisując ostatnie liczby, a kiedy wyprostowała się, zauważyła, że jest prawie jedyną osoba w klasie, oprócz pani i Harry’ego. Oddała kartkę.

- Przepraszam… - zaczęła nieśmiało kierując na nią swój wzrok – Czy mogłaby pani sprawdzić moje ostatnie zadanie? To dodatkowe – zagryzła wargę do środka. Naprawdę chciała wiedzieć, czy dobrze to obliczyła. Nauczycielka wstała i spojrzała na nią zdziwiona.

- Summer, wiesz, że nie powinnam tego robić.

- Proszę pani, ale ja naprawdę jestem ciekawa… - trochę nieświadomie złożyła dłonie jak do modlitwy (na szczęście nic się nie stało), a następnie oparła się o biurko, stos sprawdzianów leżący przed nią wybuch prawdziwym ogniem. Obie odskoczył od stołu mierząc się nawzajem wzrokiem. Szatynka zacisnęła dłonie w pięści, by zmniejszyć płomień, niestety kartki i tak zamieniły się już w proch. Summer przyłożyła dłoń do ust, cholera. Przecież nie chciała tego zrobić! To jakoś tak samo wyszło, spojrzała tym razem przestraszona na nauczycielkę i na Harry’ego, który osłupiały stał w drzwiach i był jedynym świadkiem tego zdarzenia.

- Summer Wood do dyrektora natychmiast! – warknęła nie pozwalając nawet dziewczynie się wytłumaczyć. Z resztą, co tu było do tłumaczenia, Su nie miała kompletnie nic na swoją obronę. Bo przecież nie powie, „dzień dobry mam magiczną moc, władam ogniem.” Przecież to idiotycznie – pomyślała ruszając ze spuszczoną głową i mijając wciąż zdziwionego Harry’ego.

- Harry, pójdziesz razem z nami, jako świadek – Summer westchnęła cicho, jeszcze tego brakowałoby i on był w to wszystko zamieszany.

Su bardzo cicho, praktycznie na palcach weszła do gabinetu dyrektora, a za nią wkroczył kędzierzawy chłopak i nauczycielka. Pomieszczenie było dość duże, w jasnych kolorach, mające dwa okna dokładnie naprzeciwko drzwi, przez które wpadały promienie słońca oświetlając biurko zagracone tysiącem kartek i przyborów.  Dyrektor siedział w czarnym skórzanym fotelu i zmierzył całą trójkę pytającym spojrzeniem.

- Panie dyrektorze, mamy piromankę w szkole – Summer spojrzała zdziwiona na kobietę, ale ta została niewzruszona. Harry’ego mina również nie wiele różniła się od miny dziewczyny. Przecież to było kłamstwo, Harry nie widział w jej dłoniach zapałek, albo chociażby zapalniczki, wierzył w niewinność brązowowłosej i taką właśnie chciał objąć postawę. Tylko jak wytłumaczyć spalone sprawdziany?

- Summer Wood i Harry Styles w moim gabinecie, kiedyś to musiało się stać – mruknął bardziej do siebie niż do nich, wziął długopis i zaczął się nim bawić. Su poczuła kropelki potu spływające po jej plecach, jeszcze nigdy nie popełniła czegoś złego.

- Harry jest tu tylko, jako świadek – dyrektor uniósł brwi.

- Więc może wyjść – stwierdził.

Haz jeszcze przez chwilę stał patrząc się na wszystkich, aż Su cicho nie powiedziała, że ma sobie już iść. Wiele ją kosztowało odezwanie się. Jego ciałem wstrząsnął delikatny dreszcz, kiedy jej słodki oddech połaskotał go w policzek. A kiedy ramieniem musnął ją i ona poczuła przyjemne dreszcze.

Zamknął drzwi i oparł się o ścianę, jak to możliwe, że te kartki się podpaliły? Zastanawiał się przez dłuższy czas, nie mogą znaleźć żadnego racjonalnego wytłumaczenia. Błądził wspomnieniami, odtwarzając tamtą chwilę, ale nie przypomniał sobie niczego, co mogło być wskazówką. Chyba… Chyba, że Summer miała jak i on magiczną moc, ale to było niedorzeczne.

Dyrektor w fotelu poruszył się wyciągając z szuflady kartki.

- Wiec podpaliłaś sprawdziany? Nie masz żadnego wytłumaczenia, więc, muszę zawiesić cię w prawach ucznia – wzruszył bezradnie ramionami, ukrywając uśmieszek czający się w kącikach ust.

- Słucham? – zapytała zdziwiona, mimo, iż wiedziała, że przegrała i bardzo dobrze słyszała wypowiedziane słowa. Poczuła jak jej oczy robią się mokre.  To nie możliwe, jak mogło to się stać? Jak mogła do tego dopuścić. Przecież miałam się pilnować – skarciła się w myślach, spuszczając na chwilę głowę.

- Zostajesz…

- Słyszałam, co pan powiedział – syknęła cicho, zanim ugryzła się w język i wyszła z gabinetu. Do końca tygodnia jej noga nie może stanąć na tym terenie. Jeszcze nigdy nie była zawieszona i jeszcze nigdy nie była w gabinecie dyrektora potraktowana tak jak najgorszy koszmar w tej szkole. Wierzchem dłoni przetarła oczy, poprawiając torbę na ramieniu i ruszając do wyjścia.

Harry złapał ją za nadgarstek, nie zauważyła go stojącego i czekającego na nią. Przełknęła gulę w gardle i spojrzała na niego smutno. Nie wyrywała się, mogłoby się nawet wydawać, że nie oddychała, ale przecież wtedy nie stałaby przed nim. Haz spróbował się uśmiechnąć, słowa uwięzły mu w gardle, bo co mógł powiedzieć w tej sytuacji. „Wiem, że jesteś niewinna, ale nie wiem jak to udowodnić?” To było śmieszne. A na dodatek przez to, cała klasa będzie jeszcze raz pisała test. Harry zwolnił ucisk, a Summer zapragnęła ukryć się w jego ramionach, zapragnęła zapaść się cała pod ziemie, bo jeszcze nigdy w życiu nie zaznała takiego wstydu. Zawieszenie. Słowo odbijało się echem w jej głowie i nie potrafiła już tego wytrzymać.  Jego zielone oczy wciąż się w nią wpatrywały, a ona czuła się koszmarnie, westchnęła i wypowiadając ciche przeprosiny ruszyła do wyjścia.

Harry chciał za nią pobiec, porozmawiać, zapytać się jak to się stało, ale jego stopy zostały przykute do ziemi. W jej oczach zauważył malutkie ogniki, których nigdy wcześniej nie widział. Podpaliła sprawdziany – przemknęło mu przez myśl, choć część niego wcale w to nie wierzyła.

_

Jest dłuższy od pierwszego, więc postaram się by następnego nie dodawać wam jednak wcześniej :P 

Trzymajcie się cieplutko, liczę że napiszecie czy wam się podoba! :)x